انتخابات یا کاریکاتوری جهت نمایش خارجی؟

زمان نسبتاً زیادی به انتخابات دهم ریاست جمهوری اسلامی مانده؛ امّا بحثهای انتخابات از همین حالا گرم، گمانه زنیها فراوان و گفتگوها با صداهای بلندتری دنبال می شوند. از یک سو گروههای به اصطلاح اصلاح طلب در تشت افکار و آراء به سر می برند و بر سر نامزدی واحد توافقی ندارند - وبه احتمال ِ قریب به یقین هرگز نخواهند داشت. و از طرفی گروههای رادیکال ِ راست مشهور به اصول گرا نیز وضعی بهتر ندارند. از یک طرف طیف طرفداران ِ احمدی نژاد و از سوی دیگر خیل منتقدان وی؛ که باز هم سوداهای متفاوتی در سر دارند.
سرمقاله هفتۀ قبل ِ شهروند نیز به همین موضوع اختصاص داشت: واقعیت یا آرمان ِ اصلاح طلبان؛ کروبی یا/و خاتمی. و توصیه و نصیحت سردبیر ِ جوانِ شهروند امروزبه مشارکت و مجاهدین ِ انقلاب و صد البته شخص ِ خاتمی: یاری به کروبی در زمان ِ فعلی؛به عنوان ِ واقعیت اصلاح طلبی ِ ایرانی.
تا همین جای کار بیشتر بحث شبیه نوعی طنز است؛ قبول کردن ِ کسی مانند کروبی به عنوان اصلاح طلب و بیش از آن، پذیرفتن وی به عنوان حقیقت و واقعیت اصلاح طلبان. و در صورت پذیرفتن حرفهای قوچانی به نتیجه ای محتوم باید رسید: عدم وجود ِ خارجی اصلاح طلبی در ایران، که البته حقیقت ندارد.
قوچانی در سرمقاله خود مشارکت و مجاهدین انقلاب را شماتت می کند که چرا فقط از خاتمی مردّد حمایت می کنند و بقول ِ خودش، از شیخ ِ اصلاحات حمایتی به عمل نمی آورند. یا گروههای دیگر از جمله طیفی از ملی - مذهبی ها را به باد ِ انتقاد می گیرد که به دور از واقعیت جاری بازی سیاست در ایران به سر می برند و با صحبت از کاندیداهای ایده آل و تا حدّی خیالی به دنبال ِ تحریم یا به نوعی توجیه ِ عمل تحریم ِ انتخابات هستند.کاندیداهایی نظیر ِ عبدالله نوری؛ که به گمان قوچانی از پیش صلاحیتشان رد شده است!
اصولا ً دست کم برای خود من مشخص نیست که دلیل واجب بودن به جا آوردن مناسک انتخابات در وضعی که موجود است چیست؟
چرا باید در مناسکی به اسم انتخابات شرکت کرد و کار ِ کسانی را تلویحاً تایید کرد که چنین بازی مضحکی را راه اندازی می کنند؟
آیا اساساً رای مردم ایران دارای کارکرد داخلی هست یا اصولاً دارای کارکردی صرفاً خارجی و محض نمایش دموکراتیک بودن جمهوری اسلامی و مشروعیت نظام مسلط است؟
آیا باید به سادگی کسانی چون کروبی و یا هرکس دیگر مورد ِ تایید رهبری فراقانونی جمهوری اسلامی را به عنوان کاندیدا صرفاً به این استدلال که« همین که هست» یا به عنوان جلوگیری از بدتر شدن اوضاع پذیرفت؟
پاسخ شخصی من، نه قاطع است.
در فرصتی بهتر، در این مورد بیشتر خواهم نوشت.