اسيري

روزگار گاهي بهتر و گاهي بدتر مي شه.اصلا بستگي به اين نداره تو كي هستي، چي مي خواي يا چه كاري انجام ميدي. در درجه اول بستگي داره از كجا مي ياي: خانوادت كي هستن، تو ذهن و مخيله شون چي مي گذره. اگه عادت داشته باشن كه آرزوهاي فروخفته خودشون رو در ديگران ببينن، كارت ساخته هست. چرا كه ميشي يه ماشين دربست واسه اونها برا رسيدن به آرزوهاشون. اصلا فرق نمي كنه كه اون آرزوها خوب باشن يا بد، بزرگ باشن يا كوچك؛ مهم اينه كه اون آرزوها ماله تو نيستند. با تو بيگانه هستن و حتي با رسيدن به اونها احساس ضرر و خسران مي كني. فقط كافيه تو راه زندگي يه لحظه ترديد كني، چرا كه با اين كار مجوز دخالت و نشوندن آرزوهاي اونها به جاي آرزوهاي خودت رو مي دي، ومتاسفم ، كه واسه هميشه اسير شدي